דורך: הרב בנציון גרונער

מיר זענען צוריקגעפלויגן פון באגלייטן א 'בירט-רייט' טריפ. די קאנעקטינג פלייט איז געווען פארשפעטיגט 3 שטונדע, און איעדער איז געווען מיד.

ביילייפיג נאך אַ שעה פליען אין די 8 שעה רייזע, האט איינע פון די יונגע פּאַסאַנדזשירן, אַ קליין יונגל מיט אָוטיזם, אנגעהויבן צו האָבן אַ צוזאמבראך. זיינע געשרייען האבן יך געהערט איבער די פליגער, און מען האט געקענט שפירן די שפּאַנונג צווישן די אנדערע פּאַסאַנדזשירן.

קיינער האט זיך נישט געוואלט אנרופן, אָבער עס איז געווען זייער אומבאַקוועם.

נאָך ארום 15 מינוט, האט מיין ווייב, מרס. רחל גרונער, אריבערגעגאנגען צו די זיץ נעבן די פענצטער, און אויסגעשטרעקט איר האַנט. ער האט אַרויפגעגעקוקט און האט עס גענומען.

זיי זענען צוזאַמען געגאנגען צו די עק פון די אפטיילונג, ווי זי איז געזעצן שאקעלנדיג און שפילענדיג מיט אים פאַר אַפּאָר שעה.

אין די צייט וואס מערסטענס פּאַסאַנדזשירן האבן זיך צוגעקוקט מיט איבערגענומענקייט, האבן זיי נישט געהאט קיין איינונג אז פאר מיין ווייב איז דאָס איר לעבן.

ביי 'פרענדשיפ סירקל', 'זאבס פלעיס' און חב"ד, לערנען מיר אַז אויב מיר פראבירן נאָר מיט הילף, ליבשאפט און ווארעמקייט, וועט די סיעתא דשמיא נאָכפאָלגן.

בילד: רירענדע סצענע אויפן פליגער ווען אטיסטישע יונגל ווערט באהאנדלט דורך א חב"ד שלוחה

קאמאנטירט

פאריגע ארטיקל קומענדיגע ארטיקל